تاریخچه بیزینس کوچینگ

کوچینگ به زمان سقراط باز می گردد و سابقه ای طولانی دارد. روش سقراطی این فرض را داشت که افراد زمانی بهتر یاد می‌گیرند که مالکیتی بر موقعیتی داشته باشند و به نوعی مسئولیت شخصی در قبال نتیجه را بر عهده بگیرند. در نتیجه، این فرآیند به گفتگو بین افراد برای ترویج تفکر انتقادی و بیرون کشیدن ایده‌ها و پیش‌فرض‌های اساسی کمک می‌کرد.

در دوران مدرن، کوچینگ نقش مهمی در ورزش هایی مانند تنیس، دوچرخه سواری و فوتبال داشته است. اما این تیم گالوی و سر جان ویتمور بودند که حرکت کوچینگ را از عرصه ورزش به دنیای تجارت بردند.

گالوی یک تنیسور درجه یک در سطح کشور بود و بعداً کاپیتان تیم دانشگاه هاروارد شد. همچنین سر جان هنری داگلاس ویتمور پیشگام صنعت مربیگری اجرایی، نویسنده و راننده مسابقه بریتانیایی بود.

در اوایل دهه 1970، تیم گالوی که مربی دانشجویان تنیس بود، متوجه شد آنچه در ذهن شاگردانش می گذرد مانع یادگیری می شود. او شروع به آزمایش روش‌هایی کرد که به بازیکنان کمک می‌کرد از طریق توسعه آگاهی‌شان یاد بگیرند و نه با دستورالعمل‌های خاص! او اصطلاح «بازی درونی» را به آن داد و یافته های اولیه خود را در «بازی درونی تنیس» در سال 1974 منتشر کرد.

در اواخر همان دهه، سر جان ویتمور، راننده سابق مسابقه‌ای که به رشته روان‌شناسی علاقه‌مند شده بود با گالوی آموزش دید و متوجه شد که این اصول را می‌توان در تجارت به کار برد. او به تحقیقات خود ادامه داد و در سال 1992 کتاب مربیگری برای عملکرد را منتشر کرد. اصول کتاب او هنوز به طور گسترده در تجارت امروز استفاده می شود.

کوچینگ چیست؟

کوچینگ (coaching) که آن را مربیگری یا رهیاری نیز می نامند، یک واژه به زبان انگلیسی در اواسط قرن شانزدهم میلادی است که به معنای جابجایی مردم از یک مکان به مکانی دیگر Coach: A horse-drawn carriage Oxford English Dictionary است. کوچ یک وسیله نقلیه بود که برای جابجایی مردم در مجارستان، استفاده می شده است. ناگفته پیداست که بسیاری از ما واژه کوچ را به معنای مربی ورزشی شنیده ایم.

ارتباط کوچینگ و روش سقراط

همان طور که گفته شد سقراط اولین کسی بود که رویکرد کوچینگ را انتخاب و اجرا می کرد. سقراط با پرسش، شاگردان خود را به فکر وا می داشت و با ابزار پرسش، بنیان فکری و دانسته های آنها را متزلزل می کرد تا شاگردان را هدایت کند که خودشان مفاهیم جدید را کشف کنند.

سقراط عقیده داشت که دانش در طبیعت افراد وجود دارد، کافى است مربی بستری را فراهم کند تا فرد، خودش به آگاهی لازم برسد. فرد ممکن است به خاطر آشفتگی فکری یا تحلیل‌ نامناسب موضوع و یا فراموشی، از این دانش استفاده نکند و نیاز است تا با پرسش و پاسخ درباره آن، گرد فراموشی از روی آن پاک و نتیجه مطلوب آشکار شود. در طول تاریخ اندیشمندان بسیاری بودند که رویکردهای کوچینگی آنها، شناخته شده است. به عنوان نمونه، گالیله معتقد بود که نمی توان چیزی را به کسی یاد داد، تنها می توان به افراد کمک کرد تا آن را در درون خود پیدا کنند. ولی هنوز تا تثبیت سبک و فرایندی به نام کوچینگ، راه درازی باقی بود.

کتاب بازی درونی تنیس

کتاب بازی درونی تنیس نوشته تیم گالوی آغازی بر توسعه کُوچینگ به شکل امروزی آن است. مفهوم ارزشمند این کتاب درباره یک حریف درونی است گه در بازی تنیس، به حریفِ آن طرف تور، اضافه می شود. این حریف، صدایی درونی است که قضاوت و انتقاد می کند و هر حرکت ما را حدس می زند. حریفی که ساخته و پرداخته ذهن ما است و معمولا موجب تضعیف ما می شود. گالوی در کتاب خود از بازی های درونی گُلف، موسیقی، اِسکی و کار نیز صحبت می کند.

این واقعیت که افراد مشهور و قدرتمند جهان همواره یک کوچ یا مربی، در کنار خود دارند را شنیده ایم. اما در دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی، افراد بسیاری تلاش کردند کوچینگ را با هدف استفاده عمومی تر گسترش دهند.

مدل رشد Grow Model

جان ویتمُور و گراهام اَلِکساندر، رویکرد «بازی درونی» را در سال ۱۹۸۱ برای بریتانیا و اروپا به ارمغان آوردند و این رویکرد را کُوچینگ نامگذاری کردند. اَلِکساندر آموزه های اِرهارد و ایده های بازی درونی گالوی را برای توسعه یک مدل جدید کُوچینگ در سال ۱۹۸۵ با هم ترکیب کرد، رویکردی که مدل رُشد ( Grow Model ) نام گرفت.

از طرف دیگر، ویتمُور در سال ۱۹۹۲ ایده های گالوی را در زمینه کُوچینگ کسب و کار، در کتابی به نام کُوچینگ برای عملکرد (Coaching for Performance) منتشر کرد. این کتاب به حدی تاثیرگذار بود که بسیاری او را به عنوان اولین کسی که باعث شد کُوچینگ یک حرفه مستقل ظهور پیدا کند، بشناسند.

کُوچینگ یک حرفه مستقل

نقطه اوج واقعی در گسترش کُوچینگ احتمالاً در میانه دهه ۹۰ میلادی بود. زمانی که کُوچینگ رونق یافت و شرکت IBM اولین شرکت بزرگی بود که از کُوچینگ به عنوان یک راهبُرد در جهت بهبود عملکرد پرسنل در کسب و کار استفاده کرد.

بین سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ شاهد ظُهور کُوچینگ به عنوان یک حرفه مستقل هستیم. کوچینگ در سال های اخیر، در ایران نیز توسعه یافته و افراد و مجموعه های مختلف، خدمات کوچینگ را برای افراد و سازمان ها، قابل دسترس ساخته اند. چشم انداز این حرفه، با توجه به تاخیر رسیدن موج های تحول جهانی به کشور ما، بسیار روشن است.