تفاوت اصلی بین نظریه کلاسیک و نئوکلاسیک این است که نظریه کلاسیک بر این فرض استوار است که رضایت کارگر فقط بر اساس نیازهای فیزیکی و اقتصادی است، در حالی که نظریه نئوکلاسیک نه تنها نیازهای فیزیکی و اقتصادی، بلکه رضایت شغلی و سایر نیازهای اجتماعی را نیز در نظر می‌گیرد.

تئوری کلاسیک در قرن 19 و اوایل 20 زمانی که مشاغل بیشتر بر تولید در مقیاس بزرگ متمرکز بودند و می خواستند بهره وری و کارایی عملیات را افزایش دهند، عمومیت یافت.

نظریه کلاسیک چیست؟

تئوری کلاسیک مدیریت بر این فرض استوار است که کارکنان برای ارضای نیازهای فیزیکی و اقتصادی خود کار می کنند. در مورد رضایت شغلی و سایر نیازهای اجتماعی بحث نمی کند. با این حال، بر تخصصی شدن نیروی کار، رهبری متمرکز و تصمیم‌گیری و همچنین به حداکثر رساندن سود تأکید دارد.

این نظریه در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم وارد عمل شد. اگرچه این نظریه دیگر در جامعه مدرن رایج نیست، اما برخی از اصول آن به ویژه در مشاغل کوچک همچنان معتبر هستند. بر اساس تئوری مدیریت کلاسیک، سه مفهوم به یک محل کار ایده آل کمک می کند:

ساختار سلسله مراتبی

در ساختار سازمانی سه لایه وجود دارد. لایه بالایی مالکان هستند، در حالی که لایه میانی مدیریت میانی است که بر کل عملیات نظارت می کند. لایه سوم سرپرستانی هستند که در عملیات روزانه شرکت می کنند و در فعالیت ها و آموزش کارکنان شرکت می کنند.

تخصص

کل عملیات به مناطق کوچک و مشخص شده تقسیم می شود. کارکنان در یک عملیات واحد تخصص دارند. بنابراین، این مفهوم به بهبود بهره وری و کارایی کمک می کند و در عین حال از کارکنان چند مهارتی اجتناب می کند.

مشوق ها

این مفهوم انگیزه بیرونی کارکنان را برای پاداش توصیف می کند. باعث می شود کارمندان سخت تر کار کنند. در نتیجه باعث بهبود بهره وری، کارایی و سود سازمان خواهد شد.

نظریه مدیریت کلاسیک تا حد معینی از یک مدل رهبری مستبد پیروی می کند که به عنوان بخش مرکزی سیستم مدیریت در نظر گرفته می شود. یک رهبر واحد تصمیم می گیرد و آنها را برای اقدامات مناسب در جریان قرار می دهد. بنابراین، این فرآیند در مقایسه با تصمیم گیری و اجرا توسط یک تیم سریع است.

علاوه بر این، تئوری مدیریت کلاسیک ساختار روشنی از مدیریت، شناسایی نقش‌ها و مسئولیت‌های کارکنان و تقسیم کار برای افزایش بهره‌وری را ترسیم می‌کند. با این حال، انتظار از کارگران برای کار مانند ماشین آلات و بی توجهی به رضایت شغلی کارکنان از ایرادات اصلی این نظریه است.

نظریه نئو کلاسیک چیست؟

نظریه نئوکلاسیک تغییر و بهبود تئوری مدیریت کلاسیک است. این نظریه در سه مفهوم اصلی است که در زیر توضیح داده شده است.

ساختار مسطح

در این مفهوم، دامنه وسیعی از کنترل وجود دارد. علاوه بر این، زنجیره ارتباط کوتاه تر است و از کنترل سلسله مراتبی آزاد است.

عدم تمرکز

عدم تمرکز بیشتر به ساختار مسطح نزدیک است زیرا دامنه کنترل گسترده تر است. علاوه بر این، امکان استقلال و ابتکار را در سطح پایین‌تر فراهم می‌کند. همچنین از رشد کارکنان در آینده پشتیبانی می کند.

سازمان غیر رسمی

بر سازمان های رسمی و غیررسمی تاکید دارد. سازمان رسمی اهداف مدیریت ارشد را به منظور تعامل بین افراد توصیف می کند. اما یک سازمان غیررسمی برای یافتن عیوب سازمان رسمی و ارضای نیازهای اجتماعی و روانی کارکنان ضروری است. مدیریت از سازمان غیررسمی برای غلبه بر مقاومت در برابر تغییر از سوی کارگران و برای یک فرآیند ارتباطی سریع استفاده می کند. بنابراین، هر دو سازمان رسمی و غیررسمی به یکدیگر وابسته هستند.

تفاوت کلیدی – نظریه کلاسیک در مقابل نئو کلاسیک

تئوری مدیریت نئوکلاسیک رفتار انسان را از نظر عملکرد سازمانی توصیف می کند. این نظریه به نیازهای انسانی مانند رضایت شغلی و سایر نیازهای اجتماعی اولویت بیشتری می دهد.

رابطه نظریه کلاسیک و نئو کلاسیک چیست؟

اگرچه نظریه نئوکلاسیک به عنوان بهبود نظریه کلاسیک در نظر گرفته می شود، اما هر دو نظریه مدیریت بی کفایتی را توصیف نمی کنند و این یک دیدگاه کوته بینانه محسوب می شود.

تفاوت بین نظریه کلاسیک و نئو کلاسیک

نظریه کلاسیک در قرن 19 و اوایل دهه 20 عمومی شد. در آن زمان، مدیریت بیشتر بر تولید در مقیاس بزرگ متمرکز بود و می خواست آن را تقویت کند. بهره وری و کارایی عملیات. استراتژی آنها برای افزایش تولید بر اساس یک سیستم پاداش برای کارگران، وسوسه آنها به کار بیشتر برای به دست آوردن درآمد خوب است. به طور کلی، نظریه کلاسیک فقط نیازهای فیزیکی و اقتصادی کارکنان را در نظر می گرفت. از سوی دیگر، نظریه نئوکلاسیک اصلاحی از نظریه کلاسیک است. این نظریه به نیازها و انتظارات کارکنان توجه بیشتری دارد. این نه تنها نیازهای فیزیکی و اقتصادی، بلکه سایر نیازهای اجتماعی مانند رضایت شغلی و رشد ناقل را نیز در نظر می گیرد. بنابراین، این تفاوت اصلی بین نظریه کلاسیک و نئو کلاسیک است.

بین نظریه کلاسیک و نئوکلاسیک از نظر ویژگی‌های آنها مانند ساختار سازمانی، استراتژی‌ها، ملاحظات، سیستم‌های پاداش و غیره تفاوت مشخصی وجود دارد. نظریه کلاسیک دارای ساختار سازمانی سلسله مراتبی با لایه‌های مدیریتی است. علاوه بر این، کارکنان با یک سیستم تشویقی انگیزه کار دارند. در مقابل، نظریه نئو کلاسیک دارای ساختار سازمانی مسطح و بدون لایه های مدیریتی است. اغلب اوقات، تصمیم گیری و اجرا شامل یک تیم است.